Со Петар Андоновски, за мене Пеце, се знаеме речиси пола живот. Од факултетските денови, кога речиси секој ден бевме заедно, до денес, кога се гледаме поретко отколку што сакаме, муабетите ни течат како никогаш да не прекинале. И, еве, по вторпат, тие лично-книжевни муабети ги правиме во официјална форма на...
Со повеќе твои лични проекти изминативе години се трудеше да покажеш дека на просториве на коишто живееме има долга традиција на добар дизајн – во делот на архитектурата и на...
Ана Јовановска е млад уметник/жена-уметник/уметница/уметничка од Куманово. Нејзиното портфолио на самостојни и групни проекти е за восхит и почит, уште повеќе, имајќи го предвид нивото на квалитет на тоа што...
Да се чита Дејан Дуковски значи да се осети моќта на зборовите во форма на реплики со сета сила по своја кожа. Да се гледа Дејан Дуковски значи да се навлезе во читањето на една драма која на сите им е пред врата ама низ клучалката успеал да ја (у)види...
Месецов во издание на „Или-или“ излезе најновата, седма збирка поезија на Лидија Димковска, „Гранична состојба“. Со Лидија успеавме да поразговараме кратко по излегувањето на збирката и малку пред нејзиното доаѓање...
(осврт кон книгата „Денот на црвот“ од Симона Јованоска, во издание на „Или-или“, 2021) СТРАШНО: Црвот со педигре се најде во клунот на предаторот! ШОКАНТНО: Болничар тајно го миел лицето...
На Фејсбук ќе го најдете како Наце Попов Македонски. Неговите фотографии зрачат со магнетска привлечност кон Македонија и се вистински прозорец кон природните убавини на нашата земја, во кои ние луѓето заробени меѓу бетонот и асфалтот, ретко кога погледнуваме со свои очи. Да се фотографираат пејзажи значи да се биде...
Владимир Мартиновски. Кога го спомнувам името на мојот професор од факултетските денови, не чувствувам потреба од дополнително претставување. Верувам дека сите што треба – го знаат добро. На моја голема...
(Осврт кон книгата „Македонски визуелен идентитет“ од Гордана Вренцоска) - Два конца парај од срцето, драги, едниот црн е, а другиот црвен, едниот буди морничави таги, другиот копнеж и светол...
Господин Франко Циф со особена гордост живееше на последниот кат од трошната зграда на булеварот Змешкин. Циф? Циф, циф, како што прават глувците, би требало да ви го дадам пансионот на приземје, зборуваше старата вдовица што раководеше со пансионите, а не беше ниту прва ниту последна што кажуваше груби шеги...
