Во природата има небројни нијанси на плаво, пред се забележливи во водата, на небото и планините. Сонцето е тоа што ја држи четката в раце, кое додава и одзема светлина по потреба.
Сонцето е уметникот, креаторот.
Сонцето е енергија и движечка сила.
Сонцето е волја.
Во суштина, ниту водата е плава ниту небото. Плав е нивниот отсјај, нивниот ореол, нивниот здив. Моќта на нивната енергија е огромна. За мене плавата боја е едноставно моќен збир на невини празнини. Едно огромно ништо.
Плавата боја е боја на празнината, тишината и мудроста.
Надвор сончев ден.
Излегуваш.
Седнуваш на клупа и се загледуваш во небото.
Нема ништо, а уште гледаш како да бараш нешто повеќе, нешто скриено во празнината – човековата склоност да му бара маана на совршенството.
И убаво ти е.
Сонцето те грее и ти праќа информации.
Читаш природа.
Седиш така небројни мигови навидум не правејќи ништо и забораваш на времето.
Тргаш накај дома полн со едноставност.
Исчистен си и невин.
Фото: Francesco Ungaro од Pexels
